Road Master: Gerd van den Bergh

09h00 – Koffietje bij de Dieter en hop in 2 groepkes.
Bleek achteraf dat de “rappe” iets te onstuimig zijn vertrokken en uiteraard daardoor vertraging kregen. Even voorbij Gooik begonnen wij met kleinere wegen en wegeltjes die dan wel heel toeristisch waren maar rond Lessines ons serieus lieten daveren ( ik weet dat boze tongen beweren dat nen Harley altijd rammelt !)

We moesten bijna 90Km wachten op de koffiestop want die zijn de zondag morgen wel niet gemakkelijk te vinden en inderdaad onze “Cap” was nog niet open en waren we verplicht door te rijden tot Mont-de-l’Enclus ( voor de Vlamingen onder ons Kluisberg).

En, wat dacht je, boven op die berg was ook nog alles gesloten. Het was dan wel 10h55 en toch moesten wij, en nog andere toeristen, wachten tot 11h00 vooraleer de deur open ging. We hebben daar dan dubbel genoten van een koffietje enerzijds omdat we wel dorst hadden gekregen na 2 uur rijden maar ook omdat de koffie werd aangeboden door Marcel Robberechts ter gelegenheid van zijn 50 ste huwelijks verjaardag. Proficiat Lisette en Marcel en ook dank u.

Deel 2 naar Kortrijk was merkelijk korter. We konden dan ook snel en ons machientje tanken en ook ons zelf te goed doen aan de uitgebreide buffet keuze van de lunchgarden…Plaats genoeg om te parkeren en keuze binnen zonder al te lang te
moeten aanschuiven.

Ook deel 3 had zijn portie slechte asfalt, maar dan voelden wij dat al niet meer.
Reden we nu nog in West Vlaanderen of al in Wallonië ? De aanduidingen langs de weg waren hoofdzakelijk in het Frans. Dat belet niet dat wij via de velden na een 75Km Beloeil konden bereiken. Maar langs die achterkant van het kasteel hadden we vroeger toch nog niet gereden. Gezellig cafeetje was dat ook niet echt, maar ja. Zoals ook in het verleden zijn er bij de namiddagstop enkele die graag recht naar huis willen ( recht zo beweren ze toch ??) Uiteraard is iedereen vrij.

Wij genoten verder langs Lens en Edingen van deel 4 tot in Pepingen waar onze RM
de weg wou inkorten maar in werkelijkheid er een aantal Km’s bijdeed..
Dat was niet erg. Dat stukske ring van Anderlecht tot Groot Bijgaarden was minder aangenaam. Strakke file. Dat hoort bij de zondag zeker?

Kortom het was weliswaar een lange maar desalnietemin een heel prachtige rit
bovendien nog versterkt door een uitzonderlijk weertje.

Meise, 16 sep 2019
A van den Steen

R M : Frans Ingelberts

09h00

Maar ze waren er wel al vroeger . Gratis koffie bij den Dieter, je weet wel.
Prachtig weer beloofd en ja zelfs de “drache national” was op vakantie gestuurd.

We vertrokken, gewoonte getrouw, terug in 2 groepkes en zonder eerst een aanloop
te nemen via de autostrade de baan op.
Alhoewel kort bij huis kregen we toch wat nieuwe baantjes te verwerken al waren we
wellicht toch niet zo enthoesiast over die kasseien in Wakkerzeel . Vroeger nooit van
gehoord !!.
Werchter voorbij zonder probleem. Rock ?????
De stop in de Knoet was welgekomen.
Via Zichem, op een haar na misten wij het huis van de geestelijke vader van de
Witte van Zichem, en via een grote boog achter Schaffen maar wel met heel wat
mooie groene stroken konden wij dan Diest bereiken voor de middagstop.
De Lunch Garden heeft toch wel iets speciaals, toch. Gemakkelijk parkeren, meestal
ook een pompstation en geen gedoe met moeilijke menu’s. Nu, wellicht door het
mooie weer, hebben wij toch wel eventjes moeten “aanschuiven”

Op naar Tienen door veel boomgaarden evenwel zonder bloesems maar ja daar hadden we vroeger moeten voor komen.
Tienen = suiker rock. Dat was echter gepland voor volgende week maar desnietaltemin konden we niet naar de Grote Markt met al die afsluitingen en omleidingen. Dan maar doorrijden, we zullen wel iets vinden ( dachten wij !). Niet getankt in Diest, dus maar een pomp zoeken voor een klein tankske anders geraakte dat droog binnen de kortste keren.
Niet alleen dat tankske had dorst ook wij begonnen echt wel te verlangen naar een stopke ergens op een terrasje. De eerste groep, behept met het zelfde probleem, had laten weten dat zij in Meldert toch iets gevonden hadden. Wij hielden ons echter rigoureus aan het roadbook en moesten dan spijtig vaststellen dat op onze route weliswaar geen enkel cafeetje te vinden was. Pech

Moe en bijna gedeshydrateerd bereikten wij toch de hoeve in Imde waar we werden opgewacht door den Hugo.
Een frisse pint en dan jawel een boke met spek bereid door den Hugo en zijn broer.
Warm weer of niet die spekskes ( zonder zwozze ) hebben gesmaakt.

Weer een toffe rit via kleine wegeltjes en met mooi weer, niet te warm toch.
We konden nu voldaan ( letterlijk dan) naar huis toe.

Meise, 22 juli 2019
A van den Steen